12

Taka muzyka za mną chodzi...<klik> Nie to, żeby jakiś spóźniony motyw przewodni do tego opka, tylko jakoś tak się zakotwiczył i trwa...
Właśnie! Z kim Wam się ta piosenka kojarzy?
________________

Sielanka trwała. Zbyt krótko. Sama nie wiedziałam, w którym momencie to się zaczęło. Nagle poczułam nieokreślony strach, który powoli zmieniał się w panikę. Wiedziałam, że dzieje się coś złego. Bardzo złego. Po raz kolejny spróbowałam się przemienić. Tylko tak miałam szansę na przywołanie zwierciadła, Niestety... Po raz kolejny formułka nie zadziałała...

Byłam w kropce. Z jednej strony chciałam, żeby nasza "rodzinka" jak najdłużej żyła w pokoju, zwłaszcza, że między mną a Haruką układało się jak za dawnych czasów. Z drugiej jednak coś pchało mnie do walki. Nie to, że ją lubiłam. Po prostu ten wewnętrzny niepokój coraz bardziej zaczynał rzutować na moje zachowanie. Pogłębiało go jeszcze zachowanie Hotaru. Ona zaczęła w błyskawicznym tempie rosnąć. Zaledwie kilka miesięcy temu była niemowlakiem, teraz wyglądała jak uczennica podstawówki. Natomiast jej wiedza... Cóż prawdopodobnie niejeden student chciałby taką mieć...

Przeczuwałam, że to nastąpi szybko. Nie byłam zaskoczona. Kiedy Hotaru wyszła z łazienki otoczona poświatą ze znamieniem, już wiedziałam. Kryształ, dzięki któremu mogłam się przemienić, nagle zmaterializował się w mojej dłoni. Popatrzyłyśmy na siebie. Już wiedziałyśmy, co mamy robić...

Musiałyśmy wyjść z ukrycia.Teraz, natychmiast. namierzenie ich również było łatwe. Wystarczyło, że zdziałała telepatia Hotaru. Po chwili Byłyśmy obok wojowniczek. Szybko oceniłyśmy, co trzeba zrobić. Wiedziałam jednak że na tym się nie skończy. Niepokój cały czas był we mnie, mimo, że obecność Usagi działała na mnie kojąco. Czułam, że każdą z nas czeka trudny sprawdzian. Jak pokazał czas nie pomyliłam się. Teraz miałam jeszcze coś. Miałam wokół siebie osoby, które dawały mi poczucie bezpieczeństwa. Osoby, z którymi łączyła mnie zbyt silna więź, by ją tak po prostu zerwać...