Rozdział 2

Był gorący dzień. Daria wygrzewała się na leżaku stojącym nieopodal basenu. Właściwie już pogodziła się z tym, że z jej planów wielkiej kariery nici. Cóż, przynajmniej spróbowała... Wzięła ze stojącego obok stolika butelkę z wodą i pociągnęła z niej dużego łyka. Spojrzała na zegarek. Piąta. Zaczęła się zbierać. Niedługo miał wrócić do domu jej starszy brat - Dario. Musiała mu w końcu o tym powiedzieć. Być może znów nie wyśmieje jej wybujałej wyobraźni. Taka była - najpierw ma pomysł, jak zwykle genialny, potem angażuje się w wykonanie go, a oczami wyobraźni widzi spektakularny sukces. Niestety,w jej przypadku wszystko kończy się fiaskiem...Weszła do domu i od razu zauważyła go siedzącego na kanapie. W ręku trzymał jakąś kartkę i przyglądał się jej z niedowierzaniem. Podniósł wzrok i zaskoczonym głosem powiedział:
- Raye... Dostałaś się...
Zaskoczona Daria nie zrozumiała o co mu chodzi. Dopiero kiedy wzięła kartkę z jego dłoni zrozumiała. Dostała szansę. Z dzikim okrzykiem rzuciła się na niewiele rozumiejącego Daria. W końcu opowiedział mu wszystko: o ogłoszeniu w internecie, o nagraniu trzech piosenek i na końcu o wysłaniu ich.
- No i się dostałam! Lecę do Japonii! - wykrzyknęła uradowana, po czym z poważną miną zapytała: - Właściwie dlaczego ten list znalazł się w twoich rękach?!
Dario zamurowało. W końcu jednak powiedział:
- Ten list był zaadresowany do D. Rigioli w Neapolu. Skąd mogłem wiedzieć, że chodzi im o Ciebie, siostra? Zresztą był on napisany po japońsku, a o ile mi wiadomo ani ty, ani ja go nie znamy. Dzisiaj odebrałem go od tłumacza i wszystko stało się jasne...
Raye chwilę mu się przypatrywała, po czym uśmiechnęła się rozbrajająco. Widząc to Dario zapytał:
- A tak właściwie, to za co chcesz tam lecieć? Bo o ile mi wiadomo... - nie dokończył. Z twarzy Darii od razu zniknął uśmiech. Przytulił ją i powiedział: - Tak się akurat składa, że lecę tam w interesach. Jeżeli chcesz... - znów nie dokończył, gdyż przerwał mu euforyczny krzyk jego siostry.

Semen siedział w mieszkaniu, które wynajmował razem z bratem. Nikogo oprócz niego w nim nie było. Wczoraj dostał odpowiedź od Kosumy. Niestety, po japońsku. Zastanawiał się teraz, czy ma jechać w ciemno od Tokio, czy też siedzieć na tyłku w Soczi. Pokusa żeby jechać była ogromna. Nawet jeżeli się nie dostał, to i tak będzie mu tam lepiej niż tu. W końcu uwolni się od Dimy, Saszy i innych rodzinnych ciekawostek. Miał ich już powyżej uszu. Nawet teraz nie mógł spokojnie pograć na gitarze i pośpiewać, bo... A właściwie dlaczego nie? Wyciągnął gitarę z futerału i zaczął cichutko na niej grać i podśpiewywać pod nosem. Przerwało mu walenie w ścianę i towarzyszący mu niezbyt cenzuralny krzyk sąsiada. Decyzja była nagła i jedyna. Wyjął wszystkie swoje oszczędności, schowane na czarną godzinę, wziął plecak z najpotrzebniejszymi rzeczami oraz gitarę i ruszył na lotnisko. Na bilet w jedną stronę mu wystarczy...
Dima przyglądał się temu niezauważony. Miał dwa wyjścia: pozwolić mu iść samemu i czekać aż zostanie zawrócony, albo iść za nim i wręczyć mu zapomniany przez niego paszport. Wybrał to drugie rozwiązanie. Poleci tam razem z nim. Może w ten sposób jakoś ułagodzą dawne zatargi i na nowo staną się braćmi...

Meg siedziała w pokoju. Wczoraj otworzyła i z pomocą internetowego translatora przetłumaczyła tekst. Dostała się. Grała teraz na wiolonczeli myśląc w jaki sposób powiedzieć to Aimee. Jej młodsza siostra panicznie bała się latać, ale jeszcze większą panikę wywoływało w niej pozostanie w domu. Samotne pozostanie w domu. Miało to związek z tragedią, którą przeżyła jako dziesięciolatka. Meg była wtedy na obozie muzycznym, rodzice mieli jakąś kolację biznesową, a opiekunka, którą zwykle wynajmowali do opieki nad Aimee była chora. Podczas tego wieczoru stały się dwie tragedie: w ich domu wybuchł pożar, a spieszący tam rodzice zginęli w wypadku samochodowym. One po tym trafiły do Domu Dziecka. Minęły lata. Ona ukończyła wyższe studia muzyczne, a Aimee w przyspieszonym tempie kończyła studia. Medycynę. Zawsze była mądra i bystra. Meg była z niej dumna. Ale teraz... Nie miała wyjścia. Zostawienie siostry nie wchodziło w grę. Musiała tylko znaleźć jakiś sposób, żeby zgodziła się wsiąść na pokład samolotu...

Ines świętowała. Wszyscy sąsiedzi i cała rodzina wiedziała już o jej sukcesie. No, prawie wszyscy. Nie wiedziała o tym tylko jej starsza siostra, Isabel. Usłyszała trzask drzwi. Miała złe przeczucia. Tak, jak przypuszczała Isa wparowała do domu, jakby goniło ją stado furii, a ona była jedną z nich.
- Coś ty znowu wykombinowała?! - krzyknęła w kierunku Ines. - Mina, przecież rozmawiałyśmy o tym. Może i umiesz śpiewać, ale od razu do Japonii? Nie to, że cię chcę w jakiś sposób zniechęcić, ale... to bardzo daleko... Może spróbuj tutaj, na miejscu... - Isabel usiłowała przekonać młodszą siostrę. Niestety, Ines była na to zbyt uparta i dumna.
- Isa, jadę i nie ma żadnej dyskusji. Nie po to ślęczałam nad słownikiem i odcyfrowywałam poszczególne wyrazy, żeby teraz tak po prostu zrezygnować. Zresztą gdzie niby mam spróbować? W tej zabitej dechami dziurze?
Isabel musiała przyznać jej rację. W myślach już kombinowała, jak po zakupie biletów związać koniec z końcem. Mina co prawda się dokładała, ale ona wolała, żeby zostawiła te marne grosze, które zarabia w sklepie dla siebie. Póki co pieniądze są. Fakt, że z nielegalnych wyścigów i lekcji fortepianu, ale mają co jeść i dach nad głową. Zresztą, gdyby nawet, to rodzina ich nie zostawi na lodzie... Isabel przejrzała się w lustrze i przeczesała swoje krótkie jasne włosy. Ines miała takie same, z tym, że jej sięgały one za siedzenie. Czasem zastanawiała się, skąd wśród brunetów dwie blondynki... Niewiele się zastanawiając umówiła się na kolejny wyścig. Jeżeli wygra, a jeszcze do tej pory nie przegrała, to polecą obie i kto wie...

W mieszkaniu w centrum Malmo Pernille Nilsson przyglądała się obrazowi w lustrze. Namierzyła ją. Teraz wie, gdzie trafiła Serenity.
- I co? Pomogło? - zapytał ją dźwięczny głosik należący do niedużej brunetki.
- Przecież wiesz, Charlotte, że zawsze ją znajdzie. - uśmiechnęła się do dziewczynki, która zawzięcie coś czyściła. - Znowu Miecz Niebios?
- Tak. Czy mogłabyś dać już spokój z tą Charlotte? Przecież wiem, jak mi na imię... - odłożyła miecz do wyściełanego aksamitem futerału i zabrała się za kolejny przedmiot.
- Wiem, przecież ja mam ten sam problem. Ale nie możemy ujawnić się, zanim one nie odzyskają pamięci. - podeszła do dziewczynki. - Daj, pomogę Ci. Ona jest strasznie duża...
- Już nie pamiętasz czym osobie postronnej grozi dotknięcie Glewii? - zapytała poważnie Charlotte. Pernille się zdziwiła.
- Dalej powoduje...? - zapytała z niedowierzaniem.
- Tak, nadal. Znalazłaś pozostałe?
- Nie, lustro się zamgliło. Nie wyczuwam tez żadnej energii. Ani pozytywnej, ani negatywnej...
- W takim układzie pozostaje nam tylko jedno. Czekać...